Возера Глубелька

Мінская вобласць / Мядзельскі раён / вёска Альшэва

Возера Глубелька

У Мядзельскім раёне Мінскай вобласці на тэрыторыі Нацыянальнага парку «Нарачанскі» размешчана адно з найпрыгажэйшых азёр Беларусі — возера Глубелька. Але ў народзе яно вядома як Возера-сэрца ці Возера разбітых сэрцаў — па прычыне таго, што возера мае форму сэрца, а яго дзве часткі падзелены востравам. Беларусь славіцца сваімі прыгожымі легендамі. З возерам-сэрцам Глубелька таксама звязана цікавая і сумная легенда.

Легенда. Жылі ў акрузе два пана. Iх чарговае паляванне стала паспяховым, таму яны вырашылі ажаніць сваіх дзяцей — Вінцэнта і Галю. Вяселле павінна было адбыцца праз 4 гады, калі Галі споўніцца 17 гадоў. Прайшлі гады. Памёр бацька Вінцэнта. Пасля яго смерці, Вінцэнт разгуляўся не на жарт: кінуў ваенную службу, стаў гуляць у карты і наведваць карчму. І так аддаўся ён забавам, што прагуляў усю спадчыну і нават сядзібу.

У той жа час бацька Галі працвітаў. Яго гаспадаркай добрасумленна кіраваў сын яго сябра і малады хлопец Даніла. Любіў ён аб'язджаць на брычцы панскія ўладанні. Часта да яго падсядала Галя — свавольная, маладая, «шчабятала» яна пра прыгажосць мясцовай рэчкі Страча, пра лясы і палі, любіла спяваць. Падчас адной з паездак звярнула Галя ўвагу на адно з азёр:

— Паглядзі, Даніла, возера ў форме сэрца. І хвалюецца так жа, як маё сэрца ...

Абняліся і пацалаваліся закаханыя, зразумеўшы, што не могуць ужо адзін без аднаго.

Надыйшоў час Галінага 17-годдзя. З гэтай нагоды пан арганізаваў баль, куды запрасіў шмат гасцей. Галя і Даніла дамовіліся, што будуць танцаваць толькі адзін з адным. Прыехаў на баль і Вінцэнт. Убачыўшы прыгажуню Галю, успомніў ён пра дагаворанасць бацькі і вельмі ўзрадаваўся. Такі шлюб мог бы паправіць яго хісткія справы. Калі дайшла справа да танцаў, Вінцэнт, як нарачоны Галі, заказаў у аркестра мазурку і хацеў запрасіць імянінніцу. Але Галю ў круг павёў Даніла.

Раззлаваўся Вінцэнт. Выклікаў ён Данілу на дуэль. Паскакалі яны на конях на паляну каля ляснога возера. Усхваляваная Галя панеслася следам. Збягаючы з гары, пачула яна два стрэлы. Пабегла на гук і ўбачыла раненага Вінцэнта. Падбегла яна да яго, каб дапамагчы. Але каварны Вінцэнт выхапіў кінжал і ўсадзіў яго ў Галіна сэрца, зашаптаўшы свае апошнія словы:

— Ні мне — ні яму…

Даніла паспяшаўся аднесці на руках каханую назад у сядзібу. Абняўшы слабой рукой яго шыю, Галя шаптала:

— Каханы мой, не хвалюйся, я выжыву, мы будзем шчаслівыя. Паглядзі на наша возера-сэрца.

Возера было ціхім. Але раптам падняўся моцны вецер, захвалявалася вада, і пасярэдзіне возера падняўся прадаўгаваты востраў, які нагадваў рану на сэрцы. У той жа момант памерла на руках Данілы яго каханая Галя.

— Галя! Галубка! Галубелька мая! — крычаў у роспачы Даніла.

— Галубелька — галубелька — глубелька, — паўтарала хлопцу рэха.

І сёння рэха на возеры паўтарае сказанае. А востраў стаў сімвалам раны на чыстым сэрцы, а таксама асуджэннем ганебных якасцяў чалавека: карысці і зайздрасці.

Возера Глубелька ўваходзіць у прыродны комплекс «Блакітныя азёры» і належыць басейну ракі Страча. Яго даўжыня — 520 метраў, шырыня — 350 метраў, а максімальная глыбіня — 17 м. У цэнтры возера ёсць востраў плошчай амаль 0,1 гектара. Катлавіна возера мае чашападобную форму. Блакітны колер вады возера атрымала з-за свайго пасляледавіковага саставу. Турыстаў сюды прыцягвае чыстая вада і некранутая прырода. Шмат хто называе гэтыя месцы «беларускай Швейцарыяй» з-за мясцовага рэльефу.

Расліннасць вакол возера прадстаўлена разнастайнасцю флоры, сярод якой ёсць 30 відаў раслін, занесеных у Чырвоную кнігу Беларусі, напрыклад, меч-трава і венерын чаравічак.

Да прыроднага комплекса «Блакітныя азёры» з Мінска вядзе траса Р-58. З яе трэба павярнуць на трасу Р-63 (Барысаў — Ашмяны) і яшчэ раз звярнуць каля горада Смаргонь на трасу Р-95 да вёскі Альшэва.