Мацэва – гэта традыцыйны яўрэйскі надмагільны помнік. Звычайна яго вырабляюць з каменю: граніту, вапняку або пясчаніку. На пярэднім баку размяшчаюць імя памерлага, гады жыцця, а таксама кароткую эпітафію або сімвалы, што апісваюць яго заняткі, паходжанне ці добрыя справы.
У Беларусі мацэвы часцей за ўсё былі сціплыя – не праз адсутнасць традыцыі, а з-за недахопу мяккіх парод каменю. Граніт цяжка паддаецца тонкай разьбе, таму многія помнікі былі лаканічныя. На гэтым фоне драўляныя мацэвы ў Леніне – напраўду ўнікальны феномен.

Дрэва выкарыстоўвалася з-за даступнасці матэрыялу: для многіх яўрэяў гэта быў адзіны спосаб паставіць надмагілле паводле традыцыі, калі адсутнічала магчымасць набыць каменную стэлу. Але менавіта гэта асаблівасць зрабіла ленінскі некропаль адным з самых рэдкіх у рэгіёне.

Вёска Ленін упершыню згадваецца ў XVI стагоддзі. На працягу стагоддзяў гэта было тыповае беларускае мястэчка, дзе актыўна развівалася яўрэйская абшчына.
Тут дзейнічалі дзве сінагогі, працаваў хедар – прыватная яўрэйская школа, існавала развітая культура рамесніцтва. Большасць жыхароў займалася гандлем, дробнай вытворчасцю, апрацоўкай дрэва, земляробствам.

У гады Другой сусветнай вайны мястэчка перажыло трагедыю: у 1942 годзе тут былі знішчаны тысячы яўрэяў – амаль усё насельніцтва абшчыны. Сёння пра тое жыццё нагадвае толькі некалькі аб’ектаў, што захаваліся, сярод якіх старыя могілкі, дзе і знаходзяцца драўляныя мацэвы.
Драўляныя надмагіллі існавалі ў многіх краінах Усходняй Еўропы, але амаль нідзе не захаваліся: дрэва разбураецца хутчэй за камень, яго псуюць дажджы, снег, імхі, насякомыя і час.
У Леніне дзівам ацалела некалькі дзясяткаў драўляных стэл, створаных 100–150 гадоў таму. Некаторыя помнікі датуюцца XIX стагоддзем, але даследчыкі мяркуюць, што драўляныя мацэвы маглі быць пастаўлены тут і раней.

Асаблівасці ленінскіх мацэваў:
• выраблены з масіўных драўляных дошак;
• аздоблены цісненнем ці неглыбокай разьбой;
• на іх часткова захаваліся надпісы на іўрыце;
• формы вар’іруюцца ад строгіх прамавугольнікаў да фігурных сілуэтаў з акруглым верхам;
• на некаторых можна ўбачыць традыцыйныя сімвалы: менору, вянок, збан, рукі коэна.
Такія мацэвы – надзвычай рэдкая з’ява. Яны маюць вялікую каштоўнасць для этнографаў, гісторыкаў і даследчыкаў яўрэйскай культуры, бо дазваляюць убачыць, як традыцыйныя абрады развіваліся ў беларускіх мястэчках.
Дрэва – матэрыял недаўгавечны, таму большасць мацэваў сёння знаходзіцца не ў лепшым стане. Нягледзячы на гэта, частку надпісаў усё яшчэ можна прачытаць. Асабліва тыя фрагменты, дзе выкарыстоўваліся глыбокія сімвалы або дбайна выбітыя літары.

Захаванне драўляных мацэваў ускладняецца:
• кліматычнымі ўмовамі Палесся;
• пашкоджаннямі, якія адбыліся цягам дзесяцігоддзяў;
• адсутнасцю першапачатковай тэхналогіі апрацоўкі драўніны;
• неабходнасцю адмысловай кансервацыі і археолага-этнаграфічнага нагляду.
Тым не менш могілкі застаюцца важным гісторыка-культурным аб’ектам, адкрытым для наведнікаў. Даследчыкі і валанцёры перыядычна праводзяць ачыстку тэрыторыі, фіксуюць надпісы і робяць фотаархіў помнікаў.

Гэта месца не падобнае да звычайных турыстычных маршрутаў – яно ціхае, сціплае, але мае асаблівую атмасферу.
Тут можна:
• адчуць сувязь з багатай гісторыяй беларускіх мястэчкаў;
• убачыць унікальныя надмагіллі, аналагаў якім практычна няма;
• дакрануцца да культурнай спадчыны, што захавалася «насуперак часу»;
• даведацца больш пра гісторыю яўрэйскай абшчыны, яе традыцыі і трагічны лёс.

Наведванне драўляных мацэваў у Леніне – гэта перш за ўсё знаёмства з часткай беларускай гісторыі, якую вельмі важна зберагчы. Калі вас цікавяць незвычайныя культурныя аб’екты, этнаграфія ці гісторыя яўрэйскіх супольнасцей, гэты некропаль будзе сапраўдным адкрыццём.