Палескае Загароддзе

Гісторыя і тэрыторыя

У навуковай літаратуры тэрмін «Загароддзе» з’явіўся прыблізна ў 1650-я гады, і тады, як мяркуецца, гэта было ўжо даволі папулярнае слова. Яно азначала вобласць каля Піншчыны і з’яўлялася антонімам слову «Зарэчча». З часам межы гэтай тэрыторыі пашырыліся: спярша яны былі ад Піны да Прыпяці, а затым даходзілі да нізоўяў Гарыні. У 1895 годзе выйшла кніга, выдадзеная ў Польшчы, якая вызначыла Загароддзе ў прамежку паміж трыма раёнамі, якія знаходзяцца на паўночным усходзе ад Піны: Пінскім, Лунінецкім і Іванаўскім.

Геаграфічныя факты

• Працягласць Загародскай раўніны з захаду на ўсход складае 85 км. А з поўначы да поўдня – 15-35 км.
• Тэрыторыя вобласці займае каля трох тысяч квадратных кіламетраў.
• Самая высокая кропка на раўніне – 179 метраў над узроўнем мора.
• З паўночнай часткі паверхня плаўна пераходзіць з узвышшаў ва ўзгоркі, а на поўдзень – наогул робіцца плоскай.
• На поўначы вобласці часцей за ўсё сустракаюцца забалочаныя нізіны, а на поўдні – пагорыстыя ўзвышшы.
• Пад сельскагаспадарчыя ўгоддзі адведзена 30% тэрыторыі ад агульнай плошчы.
• На адной чацвёртай тэрыторыі знаходзіцца лясістая мясцовасць.

Турызм і яго развіццё ў Палескім Загароддзі

На дадзены момант турызм па гэтай вобласці развіваецца ў складзе ўсяго Заходняга Палесся. Няма нейкіх канкрэтных маршрутаў, калі не лічыць той, які будзе абмяркоўвацца на семінары, якія праводзіцца Нацыянальным агенцтвам па турызме 13-14 ліпеня.

Аднак ёсць пэўныя месцы, якія многія турысты рэкамендуюць наведаць.

Капліца ў Закозелі

Недалёка ад Драгічына знаходзіцца старадаўняе неагатычнае збудаванне, якое было пабудавана пры знакамітым родзе Ажэшкаў у XVIII стагоддзі. Капліца ўяўляе сабой складаную канструкцыю, на якой знаходзяцца спічастыя двухсхільныя дахі. Яны пакрытыя лістамі з медзі, у іх ёсць вежкі-фіялы, аркі-нішы і статуі евангелістаў. Збудаванне ні разу не рэстаўраваўся і праз гэта яно пачало разбурацца, што прывяло да закрыцця праходу ўнутр капліцы. Але нават скрозь краты можна ўбачыць гэты цуд архітэктуры, побач з якім размяшчаецца парк са старажытнымі дрэвамі.

Цяпер гэтую вёску называюць «беларускай Венецыяй», бо літаральна 30 гадоў таму яна была акружана вадой. Уявіце сабе, толькі з 1990-х, калі праклалі дарогу, Кудрычы пачалі ператварацца ў звычайную вёсачку. Тут усё яшчэ ёсць дамы з дахамі з трыснягу, у кожнага жыхара ёсць човен, і нават захаваліся незвычайныя вуллі з дубовых калод!

Вёска Дубае

Ёй налічваецца не менш за 500 год, за гэты час тут жылі і хрысціянскія святыя, і багатая шляхта, і нямецкія салдаты ў гады Першай сусветнай.

У XIX стагоддзі ў Дубае пабудавалі палац і капліцу. Капліца стаіць на ўзвышшы, у цэнтры старажытнага французскага парку, прызнанага помнікам прыроды. Многія гады яна знаходзіцца на рэстаўрацыі, але зусім нядаўна адрамантавалі фасад, акрамя таго, абяцаюць заняцца інтэр’ерам.

Парк быў заснаваны прыблізна ў XV стагоддзі, але нават цяпер выглядае вельмі годна.

Поўдзень Беларусі – чароўнае месца, дзе любы атрымае эстэтычнае задавальненне ад прыроднага хараства, а таксама вельмі здзівіцца гаворцы палешукоў, мясцовых жыхароў. Іх мова – нешта сярэдняе паміж беларускай, украінскай і польскай, а яе асаблівасць у тым, што многія вёскі былі адрэзаныя адна ад адной, з прычыны чаго вялі адасоблены лад жыцця. Наведванне Палескага Загароддзя – цікавы выбар для падарожжа па Беларусі!